Etapa de Tàrrega a Linyola

Desde a praza da Carmen cruzamos a avenida de Catalunya para continuar polo Carrer de Sant Pelegrí, antes de cruzar as vías do tren collemos á esquerda o Carrer do Segle XX, onde nos topamos coa estación de tren. Xunto ás escaleiras atopar a placa da Associació d’Ámics dels Pelegrins a Santiago – Barcelona, cuxas frechas amarelas seguiremos xa até San Juan de la Peña. Seguimos o carrer Segle XX durante 250 metros para cruzar a liña Barcelona-Manresa-Lleida polo paso a nivel con barreira. Á fronte temos o Parque de Sant Eloi, lugar de recreo dos targarines, impulsado pola Asociación de Amigos da Árbore xa nos primeiros compases do século XX, que cobre un altozano coroado por unha ermida do século XIII.

Precisamente, en diagonal á esquerda tras as vías, continuamos pola rúa que lles dedico a capital do Urgell, o carrer dels Amics de l’Arbre. Seguindo o perímetro do Parque conecta co camí de Tornabous, onde unha bandeirola da Generalitat indica 9 quilómetros até esa localidade. Continuamos recto, sen atender a un carreiro local que salgue pola esquerda e cruzamos máis adiante a ponte sobre a A-2, viaria que despedimos xa que se dirixe cara a Lleida e Fraga (Km 2). A 350 metros hai que virar 90 graos a man esquerda, seguindo o ronsel do camí de Tornabous, que así indican os mapas topográficos. Si alzamos a vista desde o tozal, alén da autovía ven Vilagrassa e Anglesola, poboacións do Camiño Catalán meridional que se dirixe a Lleida, Zaragoza e Logroño. A pista de grava miúda descende lixeiramente do tozal, salpicada por algúns granadeiros, xunto a unha canle elevada a modo de acueducto. Medio quilómetro á dereita atópase a leira Mais d’en Colom. É frecuente ver coellos e torcaces ao voo neste lenzo cerealista que non parece ter confíns e onde se avistan xa as primeiras liñas de froiteiras do Urgell. A trescentos metros da canle seguimos de fronte nun cruzamento de pistas (Km 3,6). Avanzando como un tiralíneas, pasamos unha masía e 250 metros despois cruzamos a Canle de Urgell, gran obra hidráulica que permite regar coa auga do Segre unhas 70.000 hectáreas de cultivo (Km 6).

O cultivo intensivo de froiteiros en emparrado comeza aquí a ser patente, sobre todo de perales, manzanos e melocotoneros. Pasado a canle imos á dereita, trazando unha curva cara a outra masía con soleira: no dintel da porta lemos 1744. Un bo lugar para facer o primeiro alto, aproveitando algunhas das sombras que nos ofrece a fachada. Outra recta achéganos á masía Antonio Ribalta, precedida de varias moreras, e até un conxunto de naves e casas desconchadas, onde viramos á esquerda para pisar un breve tramo asfaltado (Km 8,2). A escasos metros, a bandeirola e as frechas anímannos a seguir á dereita da construción. A menos de medio quilómetro pasamos xunto a unha balsa e unha recta dun quilómetro déixanos á entrada de Tornabous, poboación do Urgell con preto de 900 habitantes cuxo topónimo, tamén reflectido no escudo do municipio, fai referencia a uns bueyes dando voltas baixo un xugo. Aínda que na web da localidade apuntan a que o nome do pobo pode proceder do árabe e significar ‘baixo o sepulcro’. O Camiño atravesa a localidade polo carrer A Libert. No carrer Major, a rúa paralela á dereita, atopamos un bar ao que se pode chegar rápido desde a fonte (Km 10,2).

Á saída de Tornabous atópase a igrexa parroquial de Santa María, onde cruzamos a avenida Lluís Companys para tomar xunto ao polideportivo o tramo asfaltado que conduce até O Tarròs, pequena localidade adscrita a Tornabous. Hai unha fonte á entrada, a man dereita. Percórrese de fronte polo Raval do Molí e o carrer A Pau (Km 12,2). Pasado o consultorio viramos 90 graos á dereita (ollo, non despistarse) e collemos unha pista asfaltada que avanza durante un quilómetro até a C-53. Cruzamos a estrada con moita precaución para entrar nA  Fuliola. Iniciamos o tramo urbano polo Carrer de l'Om que desemboca no de Fons, até chegar ao carrer Portal, onde pasamos baixo unha das portas da antiga vila amurallada (Km 13,7). Alén hai un bar e unha fonte, e unha talla en pedra colocada en 1980 que conmemora os 900 anos da fundación desta poboación. Á dereita queda a igrexa barroca de Santa Lucía, de 1783, pero o itinerario xacobeo segue de fronte polo carrer Cervantes, chega á praza Guillem D’Isarm e colle en diagonal, á dereita, o carrer Ponent.

Unha pista asfaltada avanza agora até a próxima poboación, Boldú, tamén do municipio dA Fuliola. Á altura da cruz de termo (Km 15) viramos á esquerda cara á igrexa de Santa Maria, de orixe románico pero moi transformada. Na parte posterior do templo, xunto a unhas randeeiras, temos outra fonte. Á saída de Boldú enlazamos cunha pista de grava miúda, sempre a mercé dos elementos, pasando xunto ao cemiterio e rodeados pola inmensidade agrícola. Aos 20 minutos cruzamos a LV-3344 (o paso ten boa visibilidade) e continuamos recto buscando a sombra dos chopos e bananeiros. A 400 metros da estrada pasamos a acequia segunda da Canle de Urgell e uns centos de metros entramos no Castell do Remei. É unha leira de produción vinícola da denominación de orixe Costers do Segre que pertence ao municipio de Penelles, na comarca dA Noguera. O terreo foi coñecido anteriormente como Torre do Bispo. Recíbenos o castelo (Km 17,9) e despois o Santuario da Mare de Déu do Remei, obra de Antón Fisas consagrada en xuño de 1954. Hai tamén un muíño de aceite, un bo restaurante e, ao final, hai un pantano onde tamén podemos repor forzas para afrontar os últimos 6 quilómetros da xornada.

Unha pista despide entre viñas o Castell e a 200 metros, como unha peza do Tetris, viramos 90º á esquerda e seguidamente 90º á dereita para acoller unha recta de case dous quilómetros entre cultivos. Termina nun cruzamento que seguimos á dereita e en breve viramos á esquerda ao pasar a acequia de Boldú, que corre á nosa beira. Comezamos outra recta pantagruélica, esta vez co acicate de ver a silueta de Linyola a contraluz. O paso sobre a canle auxiliar de Urgell (Km 21,7) dá continuidade ao soliloquio. Tras a rotonda de entrada a Linyola, poboación de 2.700 habitantes integrada na comarca da Pla d’Urgell, dirixímonos cara ao centro urbano. Entramos polo carrer de Pau Clarís e viramos á dereita en lixeira subida polo carrer de Calderón da Barca. Pola praza Anxo Guimera seguimos finalmente até a igrexa de Santa María, de estilo gótico-renacentista e destacable polo seu campanario octogonal con catro torres de vixilancia proxectado a finais do XVI por Bartomeu Roig (Km 24).