Etapa de Bolea a Sarsamarcuello

Volvemos os pasos cara á rúa Maior, subindo polas rúas da Estrada e do Medio e virando xunto ao Concello de Bolea, que agrupa a todo o municipio de La Sotonera. A rúa Castela é a primeira da esquerda. Seguímola até un stop e continuamos pola esquerda. Unha placa indica GR-1 Aniés - San Cristóbal, pasamos a canle do barranco de San Andrés e proseguimos pola esquerda as indicacións xacobeas e do GR-1 (Km 1,5). Deixamos á dereita o cruzamento que se dirixe á ermida de Santa Quiteria, e de fronte pasamos o tobogán do río Sotón, que dá nome ao municipio (Km 2,1).

A primeira parte até Aniés é un paseo cómodo entre froiteiros e cultivos mediterráneos que acompañan as soidades do peregrino. Á dereita sitúase a barreira das Serras Exteriores Pirenaicas de Gratal, Cabaleira e Loarre, cuxo castelo xa se pode distinguir, aínda que ben mimetizado, entre o roquedo. Desde 2012 tamén hai uns sinais novos do Camiño Natural da Hoya de Huesca que neste tramo comparten trazado co Camiño de Santiago. Xusto antes de saír á estrada de Aniés hai un camiño paralelo entre o boj e o carrascal que evita medio quilómetro de asfalto (Km 4,9).

Logo saímos á estrada antes da curva sobre o barranco de Fermelar e antes de entrar en Aniés, deixamos o asfalto pola esquerda e cubrimos os últimos metros por un camiño, onde sobresae entre os froiteiros a torre octogonal da igrexa de San Esteban. Xunto a esta parroquia do XVIII, que conserva a portada románica (tras o enreixado), hai un parque e unhas mesas. (Km 6,3).

Desde o outro lateral da igrexa do que chegamos baixa unha pista de cemento ao río Riel e tomamos o camiño que se dirixe ao Castelo de Loarre, que marca 5,1 quilómetros, aínda que non chegaremos a tocar a fortaleza medieval. As antigas sendas que subían entre a matogueira convertéronse nunha fea e anodina pista pedregosa, que ben parece unha autoestrada terrosa. Os tramos de pendente pronunciada, sobre todo un, son máis levadíos si alzamos a cabeza das pedras do solo e fixamos a mirada noutras: as do castelo románico. Un prodixioso baluarte, monumento nacional e ideado por Sancho O Maior no 1020 para manter baixo control a liña conquistada e ir avanzando posicións. Cincuenta anos máis tarde constrúese unha abadía que acolle unha comunidade de cóengos de San Agustín que achegan actividade a este lugar. A construción e importancia que cobra máis adiante o castelo de Montearagón, que vimos antonte desde o Saso, inicia o declive de Loarre e gran parte da poboación que vivía xunto ao castelo baixa a terras máis xentís e funda o pobo de Loarre, a metade de camiño máis ou menos desde Aniés a Loarre atoparemos unha bifurcación marcada cun poste que nos indica virar á dereita en subida para volver virar á dereita, non a collemos e seguimos recto, ao pouco chegaremos ao pobo de Loarre, antes, baixamos por un carreiro pedregoso para chegar a unha estrada a cal cruzamos para entrar no pobo (Km 10,2).

Baixamos até a pequena ponte dun só arco sobre o río Astón e viramos á esquerda para entrar en Loarre. Seguimos xunto á canle e torcemos á dereita pola rúa Sifón e logo á esquerda pola rúa da Solanilla (Km 11,3). Aquí atópase a interesante portada de Casa Pola. Saímos á praza, con bares e a interesante panadaría Chisclay con bos doces. Antes de saír de Loarre lembrade comprar para a cea e o almorzo ou para a etapa seguinte! (ver observacións). Desde a igrexa barroca saímos á estrada cara á dereita. A sinalización do Camiño e o sinal do GR-1, Santa Engracia – Sarsamarcuello, convídanos a deixar a estrada pola dereita en oblicuo á saída da poboación. Seguimos a pista de grava miúda, que salva os barrancos de Soltos e Alago, durante quilómetro e medio, e desembocamos na estrada, xunto á cruz de termo de Santa Engracia, pertencente a Loarre (Km 13,1).

Cento cincuenta metros despois saímos da estrada pola esquerda para coller outra pista durante 700 metros. Entón deixámola pola esquerda para tomar unha senda entre carrascas e boj que sae ao leito do arroio Palangás, onde debemos prestar atención ás frechas amarelas e sinais do GR que hai sobre as pedras. Lévanos a cruzalo e subimos despois en forte desnivel para salvar unha loma. Chega a unha pista e na bifurcación seguimos de fronte (a da esquerda entra en Sarsamarcuello pola estrada). Botando man do último alento entramos en Sarsamarucuello por un camiño pedregoso. Xa no pobo, unha lenda indica Camiño. Os mortais descendemos cara ao albergue, que se atopa abaixo de todo, na praza Maior. (Km 15,8).