Vía Serrana, un camiño que che namorará

De todos os camiños de Santiago do sur da península quizá o menos coñecido de todos eles sexa o denominado como Vía Serrana. E talvez por ese descoñecemento a Vía Serrana conserva aínda ese plus de aventura e de procura que non teñen outros camiños máis concorridos.

Precisamente iso foi o que me impulsou a camiñalo o pasado mes de xaneiro e hei de dicir que non me defraudou en absoluto. Atopeime un camiño puro, solitario, duro (mea culpa, pola necesidade que tiña por  acabalo en oito días e a climatoloxía adversa), e amable á vista, tremendamente belo.

Non cabe dúbida que é un camiño diferente. Non só polo exótico que ten comezar en territorio británico, (Xibraltar), tamén porque non hai etapa nin fea nin de transición. Desde que se abandona a liña da concepción o camiño transcorre por dehesas, leiras de gando vacún, parques naturais como a extraordinaria serra de Grazalema, onde o índice de pluviosidad é o máis alto da metade sur de España, pobos como Jimena da fronteira co seu marabilloso castelo e as súas preciosas rúas ou a milenaria Rolda que ben merece una tarde de paseo percorrendo a súa historia, serranías onde o Peregrino poderá gozar ao pasar por algúns dos denominados pobos brancos, pola vía verde da serra onde o camiñante poderá deleitar os seus ollos ao pasar polo peñón de Zaframagón, Parque Natural, e onde se alberga a maior colonia nidificante de voitres leonados (Gyps fulvus) de Andalucía Occidental e una das maiores de Europa. Merece a pena tamén tomar un desvío, sinalizado, e penetrarse nun dos pobos máis bonitos de España como é Setenil de las Bodegas e dar un paseo polas súas famosas rúas.

Todos estes son motivos suficientes paira botar a mochila ao ombreiro e porse a buscar frechas amarelas por este marabilloso camiño. Falando de frechas amarelas, habelas hailas, como as meigas, pero non todas como a un gustoulle, nada grave que impida camiñalo,  pero sería bo recomendar a ese peregrino que leste valorando a posibilidade de facer este camiño o levar GPS ou ben una aplicación que guíe os seus pasos en lugares de dúbida.

Tampouco é un camiño que teña una rede de albergues de Peregrinos como os coñecemos noutros camiños bastante máis transitados, pero como pasa coas frechas non é motivo paira non facelo porque en todos os finais de etapa existe a posibilidade de aloxarse en pensións e hostais a un módico prezo,  co positivo que ten esta opción, posto que líbrache de o  peso do saco de durmir na mochila, que non é pouco.

Moi importante tamén como en case todos os camiños do sur é elixir ben a época do ano paira camiñalo. No inverno moi posiblemente choverá e case con toda seguridade haberá barro nos camiños que dificultará completar as etapas e con iso diminuirá o goce persoal. E no verán a tremenda calor fará o mesmo pero á inversa. Polo que as épocas recomendadas serán en primeiro lugar a primavera ou na súa falta o outono.

A título persoal tiven a sorte de coñecer a un dos maiores impulsores deste camiño, Jose Coronil, quen me axudou e asesorou na planificación das etapas así como na procura de lugares paira pasar a noite. Ademais, o foi xunto con Antonio Miranda (alma mater deste Camiño), quen pinto as frechas amarelas desta ruta. Jose vive a pé de camiño e axuda na medida das súas posibilidades a todo o peregrino que se atreve a  camiñalo.

Jose, que lle dirías a ese peregrino que leste valorando facer este camiño?.
Jose Coronil: O meu consello paira un peregrino que queira facer este Camiño é que salga a gozalo sen présas. Que viva o seu trazado, a súa natureza, sen pensar en nada mais. É un camiño belo e con poucas dificultades aínda que a día de hoxe carece de infraestruturas peregrinas.

Camiños de Santiago hai moitos, cada vez máis, pero tan puros, tan virxes e tan belos como a Vía Serrana quedan poucos, cada vez menos. Se te atreves co,  parabén, porque non defraudarache.