PEREGRINOS? Si.

Moito se fala en foros e redes sociais sobre peregrinos, turistas, turigrinos, bicigrinos e demais fauna, e de si uns sobran no camiño, outros o aman e outros o violan adulterando así o espírito xacobeo que está a matar ao camiño paira uns ou xa morto paira outros.

Quen me coñece sabe da miña traxectoria primeiro como peregrino desde 1999 e despois como hospitalero desde 2007 e ao longo de todos estes anos hei de dicir que é verdade todo o que se di respecto diso. A chegada da masificación e o incremento de infraestrutura xacobea atrae cada vez máis a todo clase de fauna ibérica e non tan ibérica desde os catro puntos cardinales e claro, canto maior número de persoas máis diversos son os seus comportamentos e o motivo polo que veñen ao camiño.

Moito se fala tamén de como era o camiño hai uns anos, sen tanta masificación, sen tantos albergues, sen tantos peregrinos ou turistas e que se debería de volver a eses anos 80 ou 90 onde unicamente había peregrinos no verán ou nin iso e así poder gozar do camiño en todo o seu esplendor.

Sinceramente eu creo que non. E dígoo porque o meu primeiro contacto co camiño foi como turista, e o camiño cambioume a vida totalmente. E por iso creo que o camiño está máis aberto ao novato, ao turista, ou ao descoidado que caeu no sen saber como, que ao veterano de moitos camiños e que moitas veces mira a estes outros por encima do ombreiro como cunha mestura de pena e malo leite pensando “que pintan estes aquí?”.

O máxico que ten o camiño é a transformación, a reconversión dese turista, dese personaxe que non sabe nin a que veu, dese rapaz que veu pasar uns días de festa cuns amigos con pouco diñeiro, en Peregrinos. E pódovos garantir que a transformación existe e é marabillosa. E sen esa clase de persoas no camiño é imposible que a haxa.

Eu persoalmente vivín moitas delas en Bodenaya e son de longo os mellores recordos que teño da miña época como hospitalero nese máxico lugar.

Entón é lóxico pensar que o camiño non está morto, que está máis vivo que nunca. Que o espírito do camiño está presente en todos nós, nuns xa aflorado e noutros por florecer. Que temos o lugar de aprendizaxe máis marabillosa do mundo aos nosos pés e que temos que gozar diso e facer que aqueles que aínda non o saiban que poidan gozar diso tamén.

Claro que hai condutas censurables que hai que denunciar e que non son dignas do que chamamos o “ser un bo Peregrino”. Pero que levante a man quen non peque algunha vez no camiño ou fóra del.

Por iso estaría ben ter un pouco de empatía por ese turista, eu o primeiro, por ese novato ou aventureiro, que todos o fomos algunha vez, e no canto de censurarlle e convidarlle a irse á súa casa dicindo que non pinta nada no camiño, axudarlle e ter un pouco de pedagoxía xacobea con el e así facerlle máis levadía a gran transformación.

Non é que sexa cuestión de aplicar o “todo vale e cada un fai o camiño como quere”, non, non é iso. Eu creo que hai que educar ao futuro Peregrino que aínda non sabe que o é, ou que pronto o será, para que lle sexa máis fácil esa gran transformación. E non é só labor do hospitalero de quenda esa tarefa pedagóxica, senón tamén do peregrino veterano amante do camiño que convive co.

Tamén se di que o camiño de Santiago é como o camiño da vida, se isto é así, e eu estou convencido diso, nunca faltará esa gran variedade de veciñanza que nos atopamos no noso día a día. Xa non só na clase Peregrina senón tamén na hostaleira. E así a aprendizaxe e a carreira dese turista cara á transformación será aínda máis enriquecedora.

A nostalxia doutros tempos no que a peregrinaxe era romanticismo e aventura non nos pode cegar os ollos tanto como paira non ver que vivimos no século XXI e que esa invasión a Galicia coa que soñou Don Elías Valiña, ese gran visionario, e pola que tanto loito converteuse en realidade.

No camiño non sobra ninguén, cabemos todos. Cantos máis e máis variados mellor.

Vémonos no camiño.

ULTREIA.