Etapa de Algerri a Tamarite de Litera

Saímos de Algerri pola estrada C-26, pasamos xunto ao bar-gasolineira e percorremos os primeiros metros da etapa pola beiravía, saída ben indicada polas frechas amarelas que marcan ano tras ano os Amics dels Pelegrins a Santiago – Barcelona. Camiñamos polo asfalto uns 600 metros e abandonamos a estrada pola esquerda, internándonos polo Camí d’Almenar (así aparece recollido nos mapas). Avanzamos sen perda á beira dos oliveirais, vendo á fronte a localidade de Almenar, até cruzar o tramo A da canle Algerri-Balaguer, infraestrutura dos anos 90 que permite regar coas augas do Noguera Ribagorçana unha superficie estimada de 8.000 hectáreas (Km 3,5).

Neste punto xorden dúas alternativas: continuar pola sinalización da Generalitat ou seguir polo tramo que recomendan os Amics dels Pelegrins, marcado con frechas amarelas e que progresa pola dereita, seguindo o curso da canle pola pista de servizo. Tras 2,2 quilómetros, pasado o picadero que se atopa no alto, saímos á estrada C-26 (Km 5,7) e seguímola pola esquerda, chegando ao paso do río Noguera Ribagorçana, que establece o límite entre as comarcas dA Noguera e do Segriá. Cruzamos o rio e presentámonos en Alfarrás, último pobo de Cataluña no Camiño e única poboación intermedia da etapa. Pasamos á entrada sobre a canle de Pinyana, o regadío máis antigo de Cataluña, xa que se trata da prolongación da primeira acequia de Almenar construída a mediados do século XII. Alfarrás é unha poboación grande con todos os servizos e lembrade que o único avituallamiento da etapa (Km 7,2).

O itinerario urbano non ten perda algunha, Alfarrás atravésase de fronte pola avenida de Balmes, coincidente coa estrada. A rotonda da N-230 sorteámola tamén de fronte para retomar a xornada pola beiravía da C-26. Despois de quilómetro e medio en lixeira subida chegamos á canle elevada de Aragón e Cataluña, onde este itinerario xacobeo despide a Lleida e Cataluña para dar a benvida a Huesca e Aragón. Tamén dicimos adeus o Segriá para descubrir a comarca da Litera (Km 9,2).

A 200 metros abandonamos a estrada pola esquerda no cruzamento de Almacelles e seguidamente entramos no camiño que nace á dereita, xunto a unha casa con alberca. Ollo, porque a 300 metros deixamos o camiño, cando este traza unha curva cara á esquerda, e internámonos de fronte polo pasto seguindo unhas rodadas. Axúdanos a guiarnos algunha frecha pintada xunto ao tronco dalgún froiteiro. Nuns centos de metros, sempre de fronte, entramos noutro camiño, ben marcado, que avanza a 50 metros da estrada A-140. O aroma a porcino de días anteriores regresa aos nosos narices e a pista discorre de fronte sen aparentes complicacións á marxe dalgunhas balsas, granxas e casas de campo coñecidas nesta zona como Torres.

Cruzamos un camiño asfaltado xunto a Torre do Rito que non é outro que a perpendicular cabañera de Lles Estoles (Km 12,2), cuxo nome non aparece sinalizado. Un cuarto de hora máis tarde facemos o propio coa cabañera de Lles Torrasses (Km 13,4) e medio quilómetro despois viramos á dereita e a continuación á esquerda, recuperando a dirección. Atención porque non hai que continuar polo camiño marcado para adestramentos de mushing. A pista, nalgúns tramos xa pavimentada, progresa sen máis cambios de rumbo e pasa xunto a unha balsa e o cruzamento que leva a unha sabina albar milenaria (Km 15,9). De fronte chegamos en menos dun quilómetro á ermida de Sant Roc, barroca e en pedra arenisca (Km 16,7).

Tras a ermida continuamos recto e pasamos a acequia da Madalena (Km 17,2). No tramo final, interminable pola aparente proximidade dun Tamarite de Litera encaixado entre as paredes de arenisca, sucédense varios tobogáns que fan aínda máis custosa a chegada. Pasado o campo de fútbol e o instituto chegamos á A-140 e seguímola pola dereita despois de pasar a canle cara á entrada do pobo.
(Km 21,3).