TÁBARA E O seu ALBERGUE MUNICIPAL

Tábara, sempre se caracterizou por ser unha poboación eminentemente hospitalaria, acollendo a peregrinos e forasteiros que chegaban até ela.

Xa no século X, o mosteiro de San Salvador, que se converteu nun centro eclesiástico e de poder das terras de Tábara, acollía aos peregrinos que chegaban mentres percorrían o seu camiño cara a Compostela para mostrar os seus respectos a un dos discípulos do mestre.

Neste mosteiro, existiu un escritorio moi relevante que viu nacer algúns códices moi importantes na súa época, na actualidade conservamos tres deles (Beato Morgan, Beato de Tábara e Beato de Xirona), neste último consérvase unha das imaxes máis antigas, seguramente a máis antiga, do apóstolo peregrino nunha das súas láminas máis representativas, na que se fai referencia a Iacobus Hispania sobre a imaxe do apóstolo.

Posteriormente, no século XVI o marqués de Tábara, don Bernardino Pimentel, deixou indicado no seu testamento, que se debía habilitar unha estancia para acoller aos peregrinos que pasarán pola vila.

O século XIX, viu nacer a un dos poetas máis ilustres que deu a nosa literatura, algúns lle consideran o poeta peregrino, porque León Felipe durante toda a súa vida foi un eterno peregrino que soubo cantar como ninguén aos romeus que peregrinando desprazábanse até Compostela.

Tábara atópase na primeira xornada que os peregrinos deben afrontar cando percorren o camiño sanabrés e resulta parada obrigatoria para aqueles que afrontan esta peregrinación. Por ese motivo, no ano 2004, o concello de Tábara, construíu unhas instalacións para acoller aos peregrinos que se dirixían cara a Compostela.

Foi un dos primeiros albergues que se construíu na provincia de Zamora. Aínda non estaba en funcionamento o albergue da capital, cando Tábara xa proporcionaba acollida aos peregrinos que chegaban. Tratábase dunhas instalacións moi dignas naqueles momentos. O novo albergue contaba cunha ampla cociña onde o peregrino podía satisfacer todas as necesidades desa xornada, unha ducha para poder desprenderse do que foran acumulando durante a xornada que deixara atrás, dous baños e un cuarto no que había dispostas sete literas que collían a catorce peregrinos.

Eran uns tempos nos que a peregrinación aínda resultaba un tanto incipiente, polo que estas instalacións, cumprían sobradamente o obxectivo para que fora concibidas, xa que aqueles que chegaban até o albergue, atopaban unha acollida que non lles dispensaron en moitos lugares da súa peregrinación.

Desde o primeiro momento, cumprindo o legado do testamento do señor desta terra, a corporación de Tábara foi consciente de que a peregrinación non debe converterse nun negocio, aínda que se busque xerar riqueza para os sitios polos que discorre e aos peregrinos que acollía, non se lles cobraba pola súa utilización, unicamente pedíaselles un donativo para axudar a manter as instalacións.

Desde o 2004 até o 2014, o albergue foi cumprindo esa función para a que fora concibido e os peregrinos atopaban acubillo a pesar de que as instalacións non estivesen atendidas pola figura dun hospitalero permanente.

Foi no 2014, cando se cambia a xestión e a asociación o espírito de Santi, asumiu a responsabilidade de manter permanentemente a unha persoa para acoller aos que chegaban e José Almeida, un peregrino e hospitalero de vocación, fíxose cargo das instalacións.

Sen dúbida, esta nova forma de acollida representou un cambio importante ofrecer unha hospitalidade tradicional no albergue municipal de Tábara, porque a hospitalidade significa iso, compartir o que neses momentos disponse no albergue.

Os primeiros anos desta nova acollida, foi necesario acondicionar as instalacións para as necesidades que o albergue ía ter. Instalar un termo con máis capacidade para que todos contarán con auga quente, unha neveira máis grande, unha lavadora, unha vitrocerámica, un lavalouzas, unha estufa de leña, cambiar literas e colchóns despois de 20 anos,…. Foron numerosos os cambios que houbo que facer, para adaptar o albergue ás novas necesidades dos peregrinos.

Comezou unha maneira diferente de acoller aos que chegaban, que en pouco tempo conseguiu que os peregrinos resaltarán a importancia deste lugar, recomendándoo a todos os que se dispuñan a percorrer esta longa ruta de peregrinación. O lavado de roupa de cada xornada, recibir aos que chegaban cunha bebida fría ou quente e un agasallo de benvida, compartir unha cea comunitaria ou o almorzo que se lles proporcionaba cada mañá, conseguiron que o albergue comezará a adquirir unha relevancia, que para moitos peregrinos estaba a converterse nun sitio que non debían pasar por alto na súa peregrinación.

A pesar de que as instalacións resultaban moi dignas, era necesario despois de dúas décadas, realizar unha mellora importante, porque todos os peregrinos nun mesmo cuarto representaba unha masificación que non resultaba satisfactoria e en ocasións, cando varios peregrinos chegaban, a auga quente do termo resultaba insuficiente para dispor dunha ducha satisfactoria.

A pandemia que padecemos, resultou un pesadelo para moitos albergues e das situacións máis adversas, débese extraer sempre o máis positivo e neste caso, representou a oportunidade de poder adaptar as instalacións aos tempos actuais.

O departamento de cultura e turismo da Deputación de Zamora, habilitou unha partida para a mellora e reforma de albérguelos municipais que había na provincia e o concello de Tábara, acolleuse a estas axudas para facer unha importante mellora no albergue do seu pobo.

Resultou un esforzo considerable do concello de Tábara e da Deputación de Zamora para conseguir unhas instalacións acordes cos tempos que debemos afrontar e o cambio que experimentou o albergue municipal de Tábara, foi moi significativo.

O antigo cuarto dos peregrinos, que acollía a todos os que chegaban, dividiuse en dous novos cuartos. Un será destinado aos hospitaleros que a partir de agora vaian formándose en noso albergue e o outro cuarto será utilizado por aqueles peregrinos de idade avanzada ou que vaian realizando a súa peregrinación arrastrando algunha lesión e poidan descansar os días que precisen, sen verse importunados polos que ese día chegaron.

Construíuse unha ampliación do albergue que conta con dous amplos cuartos novos, con camas individuais e con espazo entre elas, suficiente para non sentir ese abafo que ás veces se ten nos lugares que acollen a multitude de persoas. Tamén se habilitaron dous baños, un para peregrinos que conta con dous lavabos, dous baños e dúas amplas duchas, o mesmo que para as peregrinas, que contan tamén co seu lugar de aseo correspondente.

A capacidade do albergue ampliouse de maneira considerable, para que ningún peregrino chegue a quedar sen un sitio cuberto no que descansar despois dunha dura e exixente xornada de camiño, mesmo cando a peregrinación se intensifica neste camiño.

Outra das novidades que van contar os peregrinos, é un xardín con ducia e media de árbores froiteiras no que se vai a instalar céspede, unhas mesas, uns bancos e unha fonte e será o sitio ideal para poder descansar dunha longa xornada. Este xardín será coñecido como o xardín de Eva, xa que leva este nome pola hospitalera que os plantou, facendo posible que as árbores froiteiras puidesen ofrecer o seu froito aos peregrinos que chegaban.

A acollida tradicional que se ofrece no albergue municipal de Tábara, faise durante todo o ano, porque a pesar de que os meses de inverno a peregrinación retárdase até case aletargarse, sempre haberá un peregrino que necesite un teito no que acubillarse e para iso, disporá deste albergue no que sempre terá unha calorosa acollida.

As novas instalacións que agora o albergue municipal de Tábara span:2cQMpA;ofrece aos peregrinos que deciden aloxarse despois dunha dura xornada, seguirán ofrecendo aos que cheguen o lavado de roupa da xornada, unha calorosa acollida, unha gratificante cea comunitaria na que poden compartir co resto dos peregrinos as sensacións que esa xornada lles proporcionou e pola mañá, un reconfortante almorzo para poder afrontar con garantías a nova xornada que teñen por diante, a cambio pídese aos peregrinos que contribúan co seu donativo para que os que cheguen por detrás, atopen os mesmos servizos e atención que eles recibiron, ese é o concepto da acollida tradicional que tratamos de manter e que desgraciadamente está a desaparecer do camiño, cando representou o seu principal e único aceno de identidade.