1. Inicio ·

Artigo traducido por un sistema de tradución automática. Máis información, aquí.

Conversacións cun peregrino

Por Alejandro Gonzalez Flores | 13/11/2019

AGF

A etapa está a ser pasada por auga. Non importa o máis mínimo debido ao espectáculo de cores co que o outono nos regala por estas lareiras. Quizá pola auga son aínda máis intensos.

A beleza deste camiño é de non crer. Todo un luxo paira este Peregrino o de andar por estes pobos e antigos camiños coa única compañía de si mesmo. Cousa non frecuente ultimamente nos Camiños de Santiago.

Recibo unha mensaxe del no meu teléfono. “Espéroche no bar do castelo por si queres tomar algo, desde alí até Vegarienza só quédanche uns escasos dous quilómetros”.

Acepto o envite e nunha hora que se me pasa voando estou alí.

O bar está cheo de cazadores que despois de una infrutuosa xornada toman as súas consumicións falando en voz alta da súa mala sorte e como non, do tempo, que non mellora.

Entre eles está o. Falamos pouco intre porque os meus pés cansos e totalmente mollados non me deixan parar moito tempo e quedamos en vernos a dous quilómetros de alí, en Vegarienza, onde hai una antiga casa de comidas.

Fin de etapa paira min.

O Peregrino que faga o camiño do Salvador ou o Camiño Esquecido moi posiblemente tamén lle viu ou coincida co, en persoa ou vía telefónica, ou ben por Internet. Nun albergue ou nun tramo de camiño.

Eu coñecinlle xa hai tempo cando rexentaba o albergue de peregrinos de Bodenaya e el empezaba a deixarse o seu tempo, capital e vida paira tentar que os peregrinos non se perdesen facendo o Camiño do Salvador.

Hoxe en día, despois de moitos anos, segue facendo o mesmo. Só que agora se desvive por dous camiños, o do Salvador e o Esquecido. Cada día menos no esquecemento.

Acabo de chegar a Vegarienza e doume de bruzos con casa Maxi, din que é o bar máis antigo de León, desde logo soleira ten un intre. Respírase historia polo catro custados.

Miro por entre os cristais da porta da antiga tenda e alí está el, Jose Antonio Cuñarro.

O bar tenda está abarrotado hoxe sábado. Convídannos a esperar a que quede una mesa libre no comedor e por suposto aceptamos.

Cámbiome de roupa nunha trastienda e xa con outras “pintas” pasamos ao comedor onde nos pon o que queda, posto que somos os últimos en comer e os nosos predecesores acabaron con case todo.

O marco é incomparable. A compañía a mellor.

En toda a historia milenaria do Camiño de Santiago houbo personaxes que o engrandecieron, hoxe en día hai persoas que abren albergues, crean asociacións, voluntarios que se deixan parte ou todas as súas vacacións paira facer de hospitalero e así devolver ao camiño parte do que este lle deu. E logo está cuñarro, que xa levantou do seu letargo ao camiño do Salvador e está a facer o mesmo co camiño Esquecido.

Hoxe como co, con Jose Antonio Cuñarro.

 

Peregrino: Cal foi o teu primeiro contacto co camiño de Santiago?.

 

Cuñarro: O meu primeiro contacto foi no ano 2000, e foi desde León até Santiago, aproveitando parte das vacacións que tiña. Foi a primeira vez que fixen o Camiño. relativamente non hai tanto tempo como outros.

 

Peregrino: Que cambiou tanto a mellor como a peor no camiño do Salvador?.

 

Cuñarro: O camiño do Salvador até agora seguía sendo un camiño minoritario paira xente que xa fixera outros camiños, pero este ano xa empezo a observar que vén xente que entende o camiño como unhas vacacións baratas, ademas no Salvador téñeno sinxelo porque ao ser só cinco días de camiño, vén moita xente aproveitando eses cinco días que teñen de vacacións “baratas” e convertérono no que non era. A pasado de ser un camiño de peregrinos a ser un camiño de turistas, e isto a sido dun ano paira outro. persoalmente non notei ese cambio nos anos anteriores, noteino este ano.

 

Chega o primeiro prato, eu menestra, el tira de experiencia e pide embutidos da casa.

 

Peregrino: Canto tempo dedicas ao día ao camiño de Santiago?.

 

Cuñarro: Se falas comigo igual dígoche que pouco, se falas coa miña muller dirache que todo o día. Hoxe por exemplo, pola mañá, estiven preparando uns mapas que me levou unhas tres horas. e agora comendo con peregrinos, osea que ben, estou feliz no Camiño.

 

Peregrino: Como ves a progresión do camiño do Salvador a curto medio prazo?.

 

Cuñarro: Pois a curto prazo véxoa complicada, porque non estamos no punto no cal poida aparecer a iniciativa privada , co cal imos ter serios problemas o próximo ano de infraestrutura. A longo prazo eu creo que ben, porque outros camiños como o do Salvador creceron de maneira que deu paso á iniciativa privada e a partir dese momento eu creo que se poida tirar paira adiante. Pero imos estar agora un par de anos, abrigo no verán, que imos ter problemas.

 

Peregrino: Se houbo erros ou algo foi a peor no camiño do Salvador, que se pode facer paira non tropezar coa mesma pedra no Camiño Esquecido?.

 

Cuñarro: Realmente eu creo que non é que haxa erros, eu creo que é ese tipo de “peregrino” o que se esta confundindo entre o que é un camiño de peregrinación ao que son vacacións. solucións no Camiño Esquecido?, tampouco as hai paira o camiño do Salvador. tería que cambiar un pouco a mentalidade da xente, tería que cambiar o concepto de camiño e hai teriamos que entrar en educar, que a xente que sabe realmente que é o camiño e que é una peregrinación empece a educar, no canto de empezar a presumir de cantos camiños fixo, e o bo e o gran peregrino que son, deberían de ensinar os valores dunha peregrinación.

Eu creo que nos falta un pouco o ensino, o que pasaba antigamente, o peregrino que che ensinaba a ti, o peregrino que che atopabas agora se esta perdendo. Eu creo que os peregrinos cada vez falan menos cos peregrinos noveis.

 

De segundo solombo eu, cordeiro o.

 

Peregrino: Axudan as administracións ou se lles pode pedir máis?.

 

Cuñarro: As administracións en concreto paira o camiño do Salvador a axuda que ofreceron a sido “cero”. Ningunha. A nivel da Xunta de Castela e León cero, a nivel de Deputación cero e a nivel local empezaron moi ben pero a chegado un momento no que tampouco. Hai que ter en conta tamén que a nivel local, que é onde máis axudaban antes, as comarcas por onde pasan estes dous camiños, tanto o camiño do Salvador como o camiño esquecido, eran comarcas mineiras, foron de menos e tampouco se lles pode pedir moito porque non dá de si a comarca paira iso. Tería que ser a nivel Nacional e a nivel Provincial, pero a eses niveis só lles interesa un camiño, o camiño francés. O resto de camiños non contan.

 

Peregrino: Como ves a evolución do peregrino, nuns camiños como o do Salvador e o esquecido que creceu tanto en tan pouco tempo?.

 

Cuñarro: O peregrino que estamos a ver agora estase parecendo moito ao peregrino do camiño francés, peregrino de inverno e peregrino de verán. No inverno nótase que empezan a vir PEREGRINOS, e cando chega o verán eses peregrinos deixan de vir e empeza a vir xente que busca vacacións baratas. Este ano tivemos mais afluencia de xente pero houbo menos “peregrinos”.

 

Peregrino: Es tamén peregrino?.

 

Cuñarro: Si, aínda que antes facía máis camiños que agora, coñécese que me estou facendo maior. Este ano só fixen dous, cando antes cara a un catro.

 

Peregrino: Que consello pódeslle dar ao peregrino que se está expondo facer o camiño do Salvador ou o camiño Esquecido?.

 

Cuñarro: Tanto un camiño como o outro, aínda que se pode estender a todos, se vés ao camiño paira gozar “O Camiño” deberías de pensar un pouco onde estás e que é o que vés buscando. Logo quizá atopes outra cousa que non viñas buscando, pero si vés a estes camiños llamemosles minoritarios, e vés buscando iso, pois non pidas que haxa moita infraestrutura, porque non a hai, non pidas grandes instalacións porque non as hai, e adáptache un pouco ao sitio onde estás. Eu pediríalles que de antemán saiban onde veñen e que non pretendan que o camiño se adapte a eles, senón que eles adáptense ao camiño en particular. Iso é o consello que lles daría.

 

Peregrino: Vesche durante moito tempo a este nivel de implicación?

 

Cuñarro: Pois, hai que pensar que levo moitos anos entre o Salvador e o esquecido, e quizais si, porque o que me está chamando a atención non é seguir con estes camiños, senón descubrir camiños novos. Isto gústame e atráeme moitísimo. Velos nacer e ver como empezan a vir peregrinos atráeme moitísimo. Non se se fisicamente aguantar moito nestas condicións pero mentres o corpo aguante eu creo que si, que vou seguir.

 

Deixamos a sobremesa ao carón e pasamos directos ao café, de puchero, e acompañado dunha botella de augardente que non tocamos pero si miramos, polo menos eu, con magoa, xa que nos toca conducir, el á súa casa e eu á miña.

Saímos deste entrañable establecemento e continua chovendo. Váiseme a vista dirección Santiago, como tentando adiviñar por onde segue o camiño paira o día que me toque retomalo.

Despídome de Cuñarro cun abrazo sincero e un GRAZAS.

Un GRAZAS de parte de todos os peregrinos.

Quizá nunha futuro afastado recoñézaselle o seu labor e lémbrenlle como hoxe lembramos a personaxes da talla de Santo Domingo da Calzada, San Juan de Ortega ou o mismísimo don Elías Valiña.

A min polo menos gustaríame que se lle recoñecese o seu labor hoxe. Cónstame que moita xente o fai. Eu polo menos si.

 

ULTREIA !!!.

Artigos relacionados