Artigo traducido por un sistema de tradución automática. Máis información, aquí.
Camiño desde Sarria
Por Alejandro Gonzalez Flores | 07/04/2020
Empezemos…
Un café en Orisson mentres sobes a montaña.
A ruta de Napoleón por onde invadiu a nosa patria.
A eterna Roncesvalles onde todos temos a alma.
A bendición dos seus monxes sacarache a primeira bágoa.
Os frondosos bosques da nosa amada Navarra.
Coas súas pontes milenarias paira salvar as súas augas.
Esa Iruña que che agarda esperando a túa mirada.
Ascender o Perdón e que o duro sexa a baixada.
Namorarche de Eunate ao sentir o seu llamarada.
Cruzar a Ponte a Raíña tras millóns de pisadas.
A calzada de Cirauqui que resiste as ondas.
A monumental Estella que che acolle engalanada.
O Mosteiro de Irache onde aínda que non queiras che emborrachas.
Una igrexa octogonal onde menos a esperabas.
Para que despois de Logroño sexa feliz a túa camiñada, a alma de Felisa acompañarache á entrada.
O cemiterio de Navarrete onde máis dun Peregrino descansa.
Santa María a Real de Nájera que che deixará xeada.
Os viñedos do Río Oja e a chaira rioxana.
Descansar o teu corpo Peregrino en Santo Domingo da Calzada.
Atopar nunha Catedral a galiña que canta despois de asada.
Descubrir en Grañón que aínda quedan refuxios con alma.
E atopar en Tosantos a un irmán que che abraza.
Rezar en San Juan de Ortega por Don Jose María que tanto nos coidaba.
Deterche en Atapuerca e soñar con vidas pasadas.
Por Burgos has de pasar de tarde ou de mañá, sexa cando sexa a túa riqueza serache aumentada.
Camiñar pola meseta e sentir mares na súa chaira.
Pensar que fago eu aquí ou chorar porque se acaba.
Ver por fin Hontanas cando o único que tiñas era a esperanza.
Sentir en San Antón que algo máxico che atrapa.
Subir Mostelares coma se dun neno tratásese.
Cruzar a Canle de Castela e divisar Sirga a lotananza.
Saír de Carrión e desesperarse na súa calzada longa.
Contemplar en Sahagún o seu mudéjar descrición.
E desde alí até Mansilla tamaña recta acompáñache.
Aterrar en León canso e pensando na tremenda fazaña.
Mergullarse nas súas vidreiras e no húmido lembralas.
Orar na Virxe do Camiño por que continúe a Boa Esperanza.
Baterse en duelo na ponte honrosa coma se dun Quixote tratásese.
Compartir na Casa dos Deuses con David unhas sabias palabras.
Un bo Cocido Maragato meterche entre peito e costas.
A ánima de Gaucelmo no ascenso acompáñache, desde Rabanal á Cruz de Ferro os teus pasos canaliza.
De meditar será o momento fronte á Cruz Sacra.
Deterche en Manjarin Hospital onde os haxa, onde Tomás ofréceche aquilo que a outros moitos fáltalles.
Bañarse en Molinaseca igual que si dunha praia procurásese.
Sobrecogerse en Ponferrada cal Templario encarnase.
Outros viñedos acompáñanche lembrando a túa camiñada.
E chegar a Villafranca onde se é de ben o perdón agárdache.
Unha boa masaxe de Jato revitalizarache a alma.
Serpentear o Río Valcarce coa túa vista sempre alta, como buscando o Cebreiro e con ansias da súa chegada.
Remontar até Lagoa de Castela despois de suar a Faba.
Chegar a Ou’Cebreiro bendito, onde non me salguen as palabras.
Venerar a Don Elías Valiña porque sen el non fose posible nada, notarás como el tatúache una frecha amarela nas túas entrañas.
Se chegaches até aquí xa a sorte está botada, a Jacobeina estará en vea adictiva e desenfreada.
No alto de San Roque a túa estatua divisases impresionada.
Até Triacastela un paseo, como compañeira a Santa Compaña.
Por Samos ou San Xil calquera camiño seguro que che agrada.
Sexa cal for a túa elección os dous levaranche polo aire.
“Todo isto e moito máis te perderás si comezas o teu Camiño en Sarria”.
“Una das grandes desgrazas da vida moderna é a falta de sorpresa e a ausencia de calquera tipo de aventura. Todo está tan ben organizado! – Theophile Gautier, Wanderings in Spain.
O mesmo pasa hoxe en día no Camiño. Querémolo todo feito, todo marcado, vemos en Internet como é e o que nos espera no seguinte albergue e na seguinte etapa e non lle damos nin una oportunidade á aventura e moito menos á procura.
E é una pena que una das maiores aventuras, por non dicir a maior, que una persoa poida realizar hoxe en día resúmase nas súas últimas rabexadas.
E peor aínda se ademais de só facer os últimos cen quilómetros deixamos que nos programen a excursión e que nos digan até cando temos que ir ao servizo.
Como ben dixo Rózsa Benedek, una gran apaixonada Peregrina, “facer só os últimos cen quilómetros é como sacar una entrada dun importante museo paira só ver a última sala e a porta da saída”. Non se me ocorre mellor descrición.
A miña primeira experiencia persoal no camiño foi alá polo Xacobeo 99, e tras comezar a miña andaina en Villafranca del Bierzo enseguida deime conta que había algo máis detrás de min. Miraba as caras doutros Peregrinos que viñan desde máis lonxe que eu e as súas caras reflectían una felicidade que non se podía describir con palabras.
O teu obxectivo no Camiño, querido Peregrino, non é a Compostela, iso quizá sexa un simple papel que che sirva paira decorar a túa parede ou acumularse xunto con outras cousas nun caixón dunha cómoda. O teu obxectivo, xa que che decidiches a facer o Camiño é precisamente iso, “facer o camiño”. E non pódenche inducir a iniciar o teu Camiño nun lugar predeterminado, e moito menos acoutalo nos seus últimos cen quilómetros.
O meu desexo con este artigo é facerche ver que hai outro camiño máis afastado pero máis reconfortante, que de Sarria a Compostela é un Camiño marabilloso, espectacular, pero que só é o final do conto, a última canción dun LP, o desenlace e os créditos da túa película favorita. Que alí de lonxe comeza toda una aventura que a ninguén deixa indiferente.
Se despois de todo isto a túa opción segue sendo facer o Camiño desde Sarria espero e desexo que teñas un “Bo Camiño” e que o goces ao máximo, tanto como paira exporche volver realizalo xa esta vez desde o máis lonxe posible. Creo sinceramente que merece a pena e moito.