Camiño desde Sarria

Empezemos…

 

Un café en Orisson mentres sobes a montaña.

 

A ruta de Napoleón por onde invadiu a nosa patria.

 

A eterna Roncesvalles onde todos temos a alma.

 

A bendición dos seus monxes sacarache a primeira bágoa.

 

Os frondosos bosques da nosa amada Navarra.

 

Coas súas pontes milenarias paira salvar as súas augas.

 

Esa Iruña que che agarda esperando a túa mirada.

 

Ascender o Perdón e que o duro sexa a baixada.

 

Namorarche de Eunate ao sentir o seu llamarada.

 

Cruzar a Ponte a Raíña tras millóns de pisadas.

 

A calzada de Cirauqui que resiste as ondas.

 

A monumental Estella que che acolle engalanada.

 

O Mosteiro de Irache onde aínda que non queiras che emborrachas.

 

Una igrexa octogonal onde menos a esperabas.

 

Para que despois de Logroño sexa feliz a túa camiñada, a alma de Felisa acompañarache á entrada.

 

O cemiterio de Navarrete onde máis dun Peregrino descansa.

 

Santa María a Real de Nájera que che deixará xeada.

 

Os viñedos do Río Oja e a chaira rioxana.

 

Descansar o teu corpo Peregrino en Santo Domingo da Calzada.

 

Atopar nunha Catedral a galiña que canta despois de asada.

 

Descubrir en Grañón que aínda quedan refuxios con alma.

 

E atopar en Tosantos a un irmán que che abraza.

 

Rezar en San Juan de Ortega por Don Jose María que tanto nos coidaba.

 

Deterche en Atapuerca e soñar con vidas pasadas.

 

Por Burgos has de pasar de tarde ou de mañá, sexa cando sexa a túa riqueza serache aumentada.

 

Camiñar pola meseta e sentir mares na súa chaira.

 

Pensar que fago eu aquí ou chorar porque se acaba.

 

Ver por fin Hontanas cando o único que tiñas era a esperanza.

 

Sentir en San Antón que algo máxico che atrapa.

 

Subir Mostelares coma se dun neno tratásese.

 

Cruzar a Canle de Castela e divisar Sirga a lotananza.

 

Saír de Carrión e desesperarse na súa calzada longa.

 

Contemplar en Sahagún o seu mudéjar descrición.

 

E desde alí até Mansilla tamaña recta acompáñache.

 

Aterrar en León canso e pensando na tremenda fazaña.

 

Mergullarse nas súas vidreiras e no húmido lembralas.

 

Orar na Virxe do Camiño por que continúe a Boa Esperanza.

 

Baterse en duelo na ponte honrosa coma se dun Quixote tratásese.

 

Compartir na Casa dos Deuses con David unhas sabias palabras.

 

Un bo Cocido Maragato meterche entre peito e costas.

 

A ánima de Gaucelmo no ascenso acompáñache, desde Rabanal á Cruz de Ferro os teus pasos canaliza.

 

De meditar será o momento fronte á Cruz Sacra.

 

Deterche en Manjarin Hospital onde os haxa, onde Tomás ofréceche aquilo que a outros moitos fáltalles.

 

Bañarse en Molinaseca igual que si dunha praia procurásese.

 

Sobrecogerse en Ponferrada cal Templario encarnase.

 

Outros viñedos acompáñanche lembrando a túa camiñada.

 

E chegar a Villafranca onde se é de ben o perdón agárdache.

 

Unha boa masaxe de Jato revitalizarache a alma.

 

Serpentear o Río Valcarce coa túa vista sempre alta, como buscando o Cebreiro e con ansias da súa chegada.

 

Remontar até Lagoa de Castela despois de suar a Faba.

 

Chegar a Ou’Cebreiro bendito, onde non me salguen as palabras.

 

Venerar a Don Elías Valiña porque sen el non fose posible nada, notarás como el tatúache una frecha amarela nas túas entrañas.

 

Se chegaches até aquí xa a sorte está botada, a Jacobeina estará en vea adictiva e desenfreada.

 

No alto de San Roque a túa estatua divisases impresionada.

 

Até Triacastela un paseo, como compañeira a Santa Compaña.

 

Por Samos ou San Xil calquera camiño seguro que che agrada.

 

Sexa cal for a túa elección os dous levaranche polo aire.

 

“Todo isto e moito máis te perderás si comezas o teu Camiño en Sarria”.

 

 

“Una das grandes desgrazas da vida moderna é a falta de sorpresa e a ausencia de calquera tipo de aventura. Todo está tan ben organizado! – Theophile Gautier, Wanderings in Spain.

 

O mesmo pasa hoxe en día no Camiño. Querémolo todo feito, todo marcado, vemos en Internet como é e o que nos espera no seguinte albergue e na seguinte etapa e non lle damos nin una oportunidade á aventura e moito menos á procura.

 

E é una pena que una das maiores aventuras, por non dicir a maior, que una persoa poida realizar hoxe en día resúmase nas súas últimas rabexadas.

E peor aínda se ademais de só facer os últimos cen quilómetros deixamos que nos programen a excursión e que nos digan até cando temos que ir ao servizo.

 

Como ben dixo Rózsa Benedek, una gran apaixonada Peregrina, “facer só os últimos cen quilómetros é como sacar una entrada dun importante museo paira só ver a última sala e a porta da saída”. Non se me ocorre mellor descrición.

 

A miña primeira experiencia persoal no camiño foi alá polo Xacobeo 99, e tras comezar a miña andaina en Villafranca del Bierzo enseguida deime conta que había algo máis detrás de min. Miraba as caras doutros Peregrinos que viñan desde máis lonxe que eu e as súas caras reflectían una felicidade que non se podía describir con palabras.

 

O teu obxectivo no Camiño, querido Peregrino, non é a Compostela, iso quizá sexa un simple papel que che sirva paira decorar a túa parede ou acumularse xunto con outras cousas nun caixón dunha cómoda. O teu obxectivo, xa que che decidiches a facer o Camiño é precisamente iso, “facer o camiño”. E non pódenche inducir a iniciar o teu Camiño nun lugar predeterminado, e moito menos acoutalo nos seus últimos cen quilómetros.

 

O meu desexo con este artigo é facerche ver que hai outro camiño máis afastado pero máis reconfortante, que de Sarria a Compostela é un Camiño marabilloso, espectacular, pero que só é o final do conto, a última canción dun LP, o desenlace e os créditos da túa película favorita. Que alí de lonxe comeza toda una aventura que a ninguén deixa indiferente.

 

Se despois de todo isto a túa opción segue sendo facer o Camiño desde Sarria espero e desexo que teñas un “Bo Camiño” e que o goces ao máximo, tanto como paira exporche volver realizalo xa esta vez desde o máis lonxe posible. Creo sinceramente que merece a pena e moito.