Caminho de Geira e Arrieiros

Lento, pero vén. Achégase o Xacobeo 2021 e todo fai pensar que o aluvión de “Peregrinos” vai ser histórico, de marca.

Encheranse os camiños como nunca antes, e ao Peregrino, a ese personaxe romántico, aquel que ve o camiño non como un botellón, ou como unhas vacacións baratas, pasaráselle pola cabeza, quizá, a idea de aparcar a súa peregrinar até o seguinte ano por medo a meterse nunha autoestrada colapsada e que aquilo que el ve como una peregrinación acabe converténdose nun pesadelo.

Pois ben. Este artigo vai dirixido a ti, Peregrino, a ti que ves o camiño como algo máxico, que cando chámache, acodes. Que sentes cando pisas esas pedras milenarias de calzadas e pontes o sufrimento e a enerxía de miles e miles de Peregrinos que antes pasaron por eses mesmos fitos.

 

A ti quero dicirche que a batalla non está totalmente perdida. Que hai infinidade de camiños nos que aínda podes volver atoparche a ti mesmo, volver gozar da soidade ou da compañía elixida, que non imposta.

Infinidade se, e variedade. Hai Navarra, Galicia, Castela, Andalucía, meseta. Hai Francia, hai Portugal, etc. Quilómetros e quilómetros de camiños por explorar.

Claro, hai que pagar un prezo. Non sempre tes un bar en cada pobo nin no fin de etapa está a esperarche un hospitalero paira darche a benvida, (a ti e a outro corenta Peregrinos). O prezo que hai que pagar págase a gusto cando o que se busca é “facer o camiño”.

Una vez que se perde o medo a saír da autoestrada e penetrarse en estradas secundarias un dáse conta que nestas últimas está a maxia. E que a veciñanza en forma de tendero, hostaleiro, camareiro, pastor, hospitalero, amantes do camiño que loitan por ver pasar Peregrinos polo seu pobo, ese pobo case baleiro que mira ao camiño como a única esperanza paira deter a sangría da desertización, están a desexar que vaias, de verche, de darche conversación, de abrirche o bar do pobo paira dar “ao peregrino” ese tentempié sinxelo e á súa vez vital paira continuar o teu camiño.

Hoxe veño falarche dun deses camiños. “O caminho de geira e arrieiros”.

Este camiño comeza en Braga (Portugal) e ao pouco xa se dá conta o Peregrino que non é un camiño calquera. Calzadas romanas e miliarios acompañaranche até o paso fronteirizo atravesando o parque nacional peneda-gerês. Cruzases pontes milenarias coma se do xogo da oca tratásese. Poderás gozar de pozas de augas termais una vez entrado en Galicia paira volver entrar no país veciño e coroar o teito do camiño en Castro laboreiro. Outra vez cruzases esa fronteira paira penetrarche na comarca do ribeiro e pasar, entre outros moitos pobos, por Ribadavia, Capital do Reino de Galicia entre os anos 1065 ao 1071. Desde alí o camiño serache bastante máis levadío fisicamente pero continuará sendo amable á vista, non só polos seus corredoiras, aldeas e monumentos senón ademais polas súas xentes. Exemplos paira iso témolos, do mesmo xeito que noutros moitos pobos, en Beariz e Codeseda, pobos envorcados co camiño en todos os sentidos. E despois Santiago.

Que máis se pode pedir?.

 

Tamén é de xustiza dicir que é un camiño complicado pola súa orografía e pola súa falta de sinalización en diferentes tramos, polo que, a día de hoxe, é necesario contar con GPS ou cunha app que guíe os teus pasos.

A falta de albergues de Peregrinos é outro hándicap que o seu suple con hostais, pensións, fondas e casas rurais ao longo do camiño. Onde o Peregrino sempre será recibido cos brazos e as portas abertas. Isto agranda o orzamento pero se gaña en comodidade. Aínda que aos poucos xa se vai abrindo algún que outro albergue e ao longo da ruta atopei varias persoas interesadas en abrir máis.

No Caminho de Geira e Arrieiros o Peregrino atoparase con moitas persoas ou asociacións loitando para que este camiño salga adiante e cada vez sexan máis os Peregrinos que o transiten.

É un enorme traballo o que están a facer todos eles que aos poucos está a dar os seus froitos.

Eu mesmo vivino en primeira persoa e podo dicir que me fixeron sentir como un verdadeiro Peregrino.

Henrique Malheiro e Carlos de Codeseda Viva son un claro exemplo diso, ademais de ser a alma mater deste camiño.

Se algún de vós que ledes este artigo estades a exporvos facer este camiño eles quizá vos dean ese último empuxón paira terminar de decidirvos.

 

Henrique, que dirías a um peregrino que está a planear fazer ou caminho, mais que ainda está indeciso?

 

Henrique Malheiro:

Vem percorrer vos caminhos dá Gallaecia, antiga província romana, situada non norte de Portugal e Galiza.

Um Caminho introspectivo onde podes viver ou espirito verdeiro dous antigos peregrinos num percurso, totalmente rodeado pela natureza, ainda virgem e num território quase despovoado e abandonado.

Vem passar as pontes dous nossos rios, nomeadamente; Minho, Cávado, Lima, Deva, Ávia, Umia e Ulla.

Vem conversar com as xentes humildes e hospitaleiras do norte de Portugal e dá Galiza e que che agradecem a passagem.

Non final, na chegada a Santiago, sentirás um autêntico peregrino.

 

 

E o teu Carlos, que lle dirías a ese Peregrino indeciso que se está expondo facer o Caminho de geira e arrieros?.

 

Carlos de Codeseda Viva:

diríalle que agora é o momento de descubrir o espertar do Camiño da Geira e os Arrieiros. Una ruta que pisa a calzada romana que conserva máis miliarios de toda Europa, que se empapa no único Parque Nacional de Portugal e que atravesa a zona de produción do viño máis valorado en Compostela na Idade Media. Todo iso decorado por igrexas de Santiago, sedes de encomendas de antigos cabaleiros protectores dos peregrinos, cruceiros, petos de ánimas e pontes nos que a súa imaxe aínda reflicte a súa Historia. Sen dúbida, un regreso ao auténtico Camiño.

 

Grazas Henrique e Carlos.

 

Quen se aventure neste marabilloso camiño atopásese un percorrido milenario pero virxe, e unhas persoas envorcadas neste camiño desde Braga até Santiago.

 

Una experiencia moi próxima a como debía de ser o camiño antes da súa masificación. O que o converte nun camiño ideal paira ese Peregrino que busque ese punto extra de aventura e de procura na súa peregrinación. Por iso mesmo eu tamén opino que é o momento de facer este camiño.

Agora a decisión é túa.

Se te animas a camiñalo, parabén, porque non te arrepentirás.

Ve, respéctao e respecta o enorme traballo de tantísimas persoas e goza, abrigo goza.

Ultreia PEREGRINO.