Camiño Sanabrés

Aviso! A construción dunha nova estrada puido modificar o primeiro tramo da etapa.

Desde o albergue de Tábara hai dúas alternativas para comezar a etapa. A máis sinxela é seguir as frechas que nos levan a tomar a ZA-121 en dirección a Pueblica de Valverde. Desta forma, pasado o punto quilométrico un, deixamos o asfalto pola esquerda para coller un camiño. Os que elixan a alternativa máis longa deberán baixar ata a igrexa de Santa María e coller de fronte a pista que se encamiña cara a unha liña de aeroxeradores. Ao chegar a un cruzamento de camiños virarán á esquerda e chegarán ata a ZA-121, que cruzarán para unirse ao outro trazado (Km 2,7).

Camiñamos de fronte pola pista fixando a vista nun silo afastado, que alcanzamos tras varios quilómetros. Algo máis adiante, nun suave e continuo descenso, collemos un camiño máis estreito que en breve torna a pista. Por ela salvaremos o arroio de Zamarrilla grazas a unha pasarela de cemento (Km 8,7). Uns dous quilómetros máis adiante veñen unha serie cruces ben sinalizados. O primeiro á dereita, o segundo á esquerda e o terceiro, xusto á altura dunha casa, á dereita (Km 11,4).

O Camiño tradicional dirixíase sempre a Bercianos, agora existe tamén a posibilidade de facelo a Villanueva de las Peras, que conta con albergue, bar e ultramarinos. O itinerario tradicional, tras outro cambio de dirección, lévanos a cruzar unha estrada local, tras a que arribamos a Bercianos de Valverde. Pasamos xunto á igrexa de San Pelayo (é posible acceder á torre, que brinda grandes vistas) e accedemos ao núcleo pola rúa Maior.

Despedímonos de Bercianos virando a man esquerda pola rúa As Eras e en 300 metros cruzamos o río Castrón, afluente do Tera (Km 15,2). Nun par de minutos torcemos á esquerda e noutro tanto, á altura dunha chopera, á dereita (Km 15,7). De fronte poderemos observar a primeira adega do día, escavada e moldeada na terra arcillosa. Algúns xiros máis nos levan a emprender un repecho xunto a máis adegas, tras o cal chegaremos á paraxe O Tomillar (Km 17,4). Seguimos un bo tramo por pista, rodeada dun denso bosque de tomiño, xara e aciñeiras, que se aborta nunha canle de rega (Km 20,2). Tras el saímos á ZA-P-1508, pola que entramos en Santa Croya de Tera.

• Salvo algún repecho, a etapa non presenta dificultades e mantén unha boa sinalización. A pesar diso hai que prestar atención porque hai bastantes cruces de camiños.

• Desde 2010, no quilómetro 11,5 da etapa (casa e xiro á dereita) un monólito de pedra da Fundación Ramos de Castro indica tirar recto cara á localidade de Villanueva de las Peras, con bar-restaurante, en lugar de torcer á dereita cara a Bercianos de Valverde. Ambas as opcións son actualmente viables aínda que nós relatamos o itinerario máis antigo. O albergue Casa Anita atópase ao final de Santa Croya de Tera e a gran proximidade de Santa Marta de Tera, a tan só 500 metros, dá tamén a opción de finalizar a xornada nesta localidade e pasar a noite no novo albergue municipal, que se inaugurou en xuño de 2013.

• A igrexa de Santa Marta de Tera, separada de Santa Croya unicamente pola canle do río Tera, abriu de novo as súas portas ao público na primavera de 2012. Merece a pena, ademais de, por suposto, a talla máis antiga de Santiago Peregrino, a visita guiada sobre a construción deste templo románico e o museo do Camiño Sanabrés. O horario de visitas guiadas a cargo de Celes (Móbil: 626 752 622): de martes a domingo ás 18 horas. A igrexa permanece aberta de 9:30 a 13 horas e de 17 a 20:15 horas tamén de martes a domingo.

• BERCIANOS DE VALVERDE
  Do mesmo xeito que outros Bercianos, como de Aliste ou do Real Camiño, o nome deste pobo fai pensar que foi fundado por xente da comarca do Bierzo, que baixaron a latitudes máis sureñas en busca de terras que repoboar.

  • Igrexa de San Pelayo: Merece mención a súa pila bautismal, gótica e tallada en arenisca.

• SANTA CROYA DE TERA
  O seu patrimonio artístico non eclipsa ao da lindante Santa Marta de Tera, que se vale unicamente da súa igrexa e da talla máis antiga de Santiago para pechar calquera discusión pero, con todo, é unha localidade máis grande que ofrece case todos os servizos. Neste pobo, sempre de labradores, cada familia mantén a súa propia adega. A terra arcillosa permitiu escavalas e, outrora unha fonte de ingresos, hoxe son un lugar de escape e cohesión onde se reúnen os veciños. Algunhas delas esconden aínda antigos sistemas de prensado.

• Ruben García Blázquez
• Ruben García Blázquez
• Ruben García Blázquez
• Ruben García Blázquez