Este artigo foi traducido por un sistema de tradución automática. Máis información, aquí.
Vía Serrana, un camiño que che namorará

De todos os camiños de Santiago do sur da península quizá o menos coñecido de todos eles sexa o denominado como Vía Serrana. E talvez por ese descoñecemento a Vía Serrana conserva aínda ese plus de aventura e de procura que non teñen outros camiños máis concorridos.
Precisamente iso foi o que me impulsou a camiñalo o pasado mes de xaneiro e hei de dicir que non me defraudou en absoluto. Atopeime un camiño puro, solitario, duro (mea culpa, pola necesidade que tiña por acabalo en oito días e a climatoloxía adversa), e amable á vista, tremendamente belo.
Non cabe dúbida que é un camiño diferente. Non só polo exótico que ten comezar en territorio británico, (Xibraltar), tamén porque non hai etapa nin fea nin de transición. Desde que se abandona a liña da concepción o camiño transcorre por dehesas, leiras de gando vacún, parques naturais como a extraordinaria serra de Grazalema, onde o índice de pluviosidad é o máis alto da metade sur de España, pobos como Jimena da fronteira co seu marabilloso castelo e as súas preciosas rúas ou a milenaria Rolda que ben merece una tarde de paseo percorrendo a súa historia, serranías onde o Peregrino poderá gozar ao pasar por algúns dos denominados pobos brancos, pola vía verde da serra onde o camiñante poderá deleitar os seus ollos ao pasar polo peñón de Zaframagón, Parque Natural, e onde se alberga a maior colonia nidificante de voitres leonados (Gyps fulvus) de Andalucía Occidental e una das maiores de Europa. Merece a pena tamén tomar un desvío, sinalizado, e penetrarse nun dos pobos máis bonitos de España como é Setenil de las Bodegas e dar un paseo polas súas famosas rúas.
Todos estes son motivos suficientes paira botar a mochila ao ombreiro e porse a buscar frechas amarelas por este marabilloso camiño. Falando de frechas amarelas, habelas hailas, como as meigas, pero non todas como a un gustoulle, nada grave que impida camiñalo, pero sería bo recomendar a ese peregrino que leste valorando a posibilidade de facer este camiño o levar GPS ou ben una aplicación que guíe os seus pasos en lugares de dúbida.
Tampouco é un camiño que teña una rede de albergues de Peregrinos como os coñecemos noutros camiños bastante máis transitados, pero como pasa coas frechas non é motivo paira non facelo porque en todos os finais de etapa existe a posibilidade de aloxarse en pensións e hostais a un módico prezo, co positivo que ten esta opción, posto que líbrache de o peso do saco de durmir na mochila, que non é pouco.
Moi importante tamén como en case todos os camiños do sur é elixir ben a época do ano paira camiñalo. No inverno moi posiblemente choverá e case con toda seguridade haberá barro nos camiños que dificultará completar as etapas e con iso diminuirá o goce persoal. E no verán a tremenda calor fará o mesmo pero á inversa. Polo que as épocas recomendadas serán en primeiro lugar a primavera ou na súa falta o outono.
A título persoal tiven a sorte de coñecer a un dos maiores impulsores deste camiño, Jose Coronil, quen me axudou e asesorou na planificación das etapas así como na procura de lugares paira pasar a noite. Ademais, o foi xunto con Antonio Miranda (alma mater deste Camiño), quen pinto as frechas amarelas desta ruta. Jose vive a pé de camiño e axuda na medida das súas posibilidades a todo o peregrino que se atreve a camiñalo.
Jose, que lle dirías a ese peregrino que leste valorando facer este camiño?.
Jose Coronil: O meu consello paira un peregrino que queira facer este Camiño é que salga a gozalo sen présas. Que viva o seu trazado, a súa natureza, sen pensar en nada mais. É un camiño belo e con poucas dificultades aínda que a día de hoxe carece de infraestruturas peregrinas.
Camiños de Santiago hai moitos, cada vez máis, pero tan puros, tan virxes e tan belos como a Vía Serrana quedan poucos, cada vez menos. Se te atreves co, parabén, porque non defraudarache.